Two early icons from Egypt in the Benaki Museum

H μελέτη δύο πρώιμων εικόνων αιγυπτιακής προέλευσης από τη συλλογή του Μουσείου Μπενάκη προσφέρει νέα, ενδιαφέροντα στοιχεία για τη ζωγραφική φορητών εικόνων στις επαρχίες και τις παρυφές της βυζαντινής αυτοκρατορίας, σε μία κρίσιμη περίοδο μεγάλων αλλαγών για το Βυζάντιο και την ανατολική Μεσόγειο. Η αποσπασματικά διατηρημένη εικόνα του Χριστού, έργο του 7ου αιώνα, είχε πιθανότατα αναθηματικό προορισμό. Φέρει δίγλωσση αφιερωτική επιγραφή, ελληνική και κοπτική, η οποία με την εμφατική αναφορά στον Χριστό Εμμανουήλ προέβαλλε πιθανώς τις μιαφυσιτικές θεολογικές αντιλήψεις του παραγγελιοδότη. Ο συνδυασμός της εγκαυστικής τεχνικής με την επιβεβαιωμένη αιγυπτιακή προέλευση της εικόνας, την συνδέει με μια ομάδα ανάλογων έργων που φυλάσσονται στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, αναδεικνύοντας έτσι την ανάγκη επανεξέτασης της καλλιτεχνικής προέλευσης των σιναϊτικών έργων, ίσως από την Αίγυπτο. Η άγνωστη αμφίγραπτη εικόνα με τον απόστολο Παύλο και τον άγιο απά Στέφανο, καλλιτεχνικά μέτρια αλλά εικονογραφικά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, προσθέτει ένα ακόμη παράδειγμα στην ευάριθμη ομάδα εικόνων που έχουν σωθεί από τους μεταβατικούς χρόνους (8ος–9ος αι.). Οι ελληνικές επιγραφές της εικόνας, οι στενές εικονογραφικές της συνάφειες με την περίφημη σταυροθήκη Fieschi Morgan, καθώς και οι ομοιότητες με το πλήθος των φορητών σταυρών-λειψανοθηκών που πλημμύρισαν τον βυζαντινό χώρο από τον 9ο αιώνα και μετά, αναδεικνύουν όχι μόνο τις κοινές ρίζες της κοπτικής και της βυζαντινής τέχνης, αλλά και την παράλληλη πορεία που σε πολλές περιπτώσεις ακολούθησαν, ακόμη και μετά την αραβική κατάκτηση της Αιγύπτου. Παρά ταύτα, μετά την οριστική απόσπαση της Αιγύπτου από την πολιτική σφαίρα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η κοπτική ζωγραφική αυτονομήθηκε, και η αυτονόμηση αυτή προσέδωσε στην κοπτική τέχνη μεγαλύτερη ελευθερία στην εικονογραφική απόδοση των αγίων.The two icons discussed in the article provide interesting evidence about the painting of icons in the provinces or borderlands of the Byzantine world in a period of momentous change for both the empire and the Eastern Mediterranean.  They belong to the Benaki Museum collection and come from Egypt. The fragmentary seventh-century icon of Christ with the Coptic votive inscription must have been intended as a votive offering and the emphasis on Christ Emmanuel probably proclaims the Miaphysite tendencies of the patron. Its encaustic technique and confirmed Egyptian provenance link it with a group of works of the seventh century preserved at St Catherine’s Monastery in Sinai and once again raises the question of the provenance of those icons. The artistically modest yet iconographically surprising two-sided icon adds one more example to the small number of painted panels to have survived from the eighth and ninth centuries. The Greek inscriptions, the iconographic link with the Fieschi Morgan stavrotheke as well as its similarities with the reliquary-crosses that flooded Byzantium from the ninth century onwards bear witness to both the common origins of the Coptic art of Egypt under Arab rule and the art of Byzantium and some instances of parallel development. Nevertheless Coptic painting acquired a life of its own after the region broke away from the political sphere of Byzantium and this new independence gave Coptic painting greater flexibility in handling and adapting the iconography of the saints

A note on two unpublised Coptic extiles from Belgrade

This text presents to the academic public two so-far unpublished pieces from the collection of Coptic textiles housed at the Museum of Applied Art in Belgrade. The aim of this text is to identify the motifs represented on them, as well as propose a possible iconographic and iconological reading of their imagery. Both pieces of Coptic textile presented here display a number of iconographic subjects typical of Late Antique Egypt such as the Dionysiac thiasus and other subjects related to Dionysos - vines, lions, panthers and other animals, as well as the so-called Coptic horseman. They are typical of the visual idiom which survived from the classical period into Late Antique Coptic Egypt and was taking on new meanings in the context of religious and cultural syncretism

"Sinaitic" Manuscripts in the Time of the Arabs

Μη διαθέσιμη περίληψηno abstrac

PHYSIOCHEMICAL CHARACTERIZATION OF COPTIC JESUS CHRIST ICON, CHURCH OF SAINT MERCURIUS, EGYPT

التوصيف الفيزيو كيميائي لايقونة السيد المسيح ، كنيسة ابى سيفين ،جمهورية مصر العربية [Ar]قدم هذا البحث التوصيف الفيزوكيميائى لأيقونة قبطية من القرن التاسع عشر من كنيسة القديس مرقوريوس، حيث تمثل مثال فريد من هذة الايقونات التى تعود الى العصر القبطى. ولكى يتحقق الغرض من الدراسة تم استخدام بعض الوسائل الفحص والتحليل لشرح وايضاح كل مظاهر التلف مما يساعد في التوثيق الأثري للأيقونة ، وقد يعطي ذلك تفسير عن ميكانيكة تلف الأيقونات الأثرية . كشف الفحص البصري أن الأيقونة القبطية تتكون من أربع طبقات: دعامة لوح خشبي ، وطبقة تحضير ، وطبقة طلاء ، وبقية طبقة الورنيش ، وقد عانت كل طبقة من ظروف البيئة المحيطة ، وظهر ذلك في العديد من علامات التلف. تم فحص وتحليل العينات المأخوذة من أماكن مختلفة عن طريق الفحص باستخدام الميكرسكوب الإلكتروني الماسح المجهز بكاشف الأشعة السينية المشتت للطاقة (EDS) والتحليل الطيفى بالاشعة تحت الحمراء فورير FTIR وحيود الأشعة السينيةXRD أظهرت نتائج التحليل الطيفى بالاشعة فوق الحمراء للعينة الأثرية أن الطبقة الأرضية تتكون من الجبس والطباشير والغراء الحيواني كمادة رابطة. أشارت أطياف XRD إلى مصادر الأصباغ المستخدمة في رسم الأيقونة ، وتم تحديد المادة الملونة الحمراء من أحمر الرصاص ، وبالنسبة لمادة اللون الازرق من الالترامارين ، و المادة الملونة البيضاء من الرصاص الأبيض ، والمادة الملونة البنية كانت من أكسيد الحديد ، بالإضافة إلى استخدام صفار البيض كمادة رابطة في طبقة الطلاء والورنيش المستخدم كان من راتنج الشيلاك. ثم تم الكشف عن حالة التدهور ، وفقًا لنتائج SEM ، والتي أظهرت بوضوح وجود بقع وسناج وشمع وتشققات وثقوب في الطبقة السفلية من الأيقونة ، وتراكم الغبار وطبقات الورنيش الداكنة على الطبقة العليا. [EN] This research presents a physiochemical analysis of a Coptic icon from church of Saint Mercurius that back to the 19th century. Identified deterioration phenomena were illustrated using various examination and analysis tools in order to fulfill the study\u27s objectives. So as to find an explanation for how ancient icons were damaged. The visual inspection revealed that the Coptic icon is made up of four layers: the wooden panel support, the preparation layer, the painting layer, and the remaining varnish layer, Each of these layers suffered from surrounding environment, appearing in various signs of damage in the visual assessment. Samples taken from different places were investigated and analyzed by using scanning electron microscope equipped with an energy dispersive X- ray detector (EDX), FTIR, and X- Ray diffraction. The results of FTIR analysis revealed that the ground layer consists of gypsum, chalk and animal glue. XRD spectra confirmed that the red pigment was red lead , blue pigment was ultramarine, white pigment was white lead, and brown pigment was iron oxide (burnt sienna), in addition to the use of the egg yolk as a binder in the painting layer and the varnish was shellac resin. The state of deterioration was detected, according to the SEM results, which show clearly the presence of stain, soot, wax ,cracks and lacunae at the lower layer of the icon, and accumulation of dust and darkening of varnish layers on the upper layer

Martyrs, monks, and musicians: Two enigmatic Coptic vases in the Benaki Museum and their parallels

Η μελέτη αυτή πραγματεύεται μικρή ομάδα πανομοιότυπων σχεδόν κοπτικών αγγείων, τα οποία φυλάσσονται στο Μουσείο Μπενάκη, στο Μουσείο του Λούβρου και στο Μουσείο Αιγυπτιακών Αρχαιοτήτων Petrie (University College London) και διακρίνονται για το ιδιαίτερο σχήμα τους και τον πλουσιότατο γραπτό τους διάκοσμο. Τα αγγεία αυτά, για τα οποία έχουν προταθεί διαφορετικές χρήσεις (φωτιστικά σκεύη, λειψανοθήκες κ.λπ.), φέρουν παραστάσεις έφιππων στρατιωτικών αγίων, αποστόλων, δεόμενου αγίου, μοναχού, μουσικών, γυναικείων προτομών και διαφόρων ζώων σε ποικίλους συνδυασμούς. Μέσα από ενδελεχή τυπολογική, εικονογραφική και τεχνοτροπική ανάλυση, επιχειρείται η ταύτιση της χρήσης τους (φωτιστικά σκεύη; λειψανοθήκες;), η ερμηνεία του εικονογραφικού προγράμματος στο σύνολό του, καθώς και η χρονολόγηση των αντικειμένων (πιθανώς 9ος-10ος αιώνας).No abstarct

Bloomsbury\u27s Byzantium and the Writing of Modern Art

“Bloomsbury’s Byzantium and the Writing of Modern Art” examines the role of Byzantine art in Bloomsbury art critics Roger Fry’s and Clive Bell’s narratives of aesthetic Modernism. Fry, in his pre-World War I and interwar writings and teachings on art, and Bell, in seminal texts such as Art (1914), have been branded by art historiography as the prime movers in a Formalist, teleological narrative of Modern art still prevalent in textbooks today. Fry’s and Bell’s ideas were later adopted by important Modernist authors and cultural figures, such as Alfred H. Barr, Jr., first director of New York’s Museum of Modern Art, and critic Clement Greenberg. Yet, less known is the integral role Byzantine art played in delimiting both Fry’s and Bell’s ideas of Modernism, and the art works they valued. Consistent with the international nineteenth- and twentieth-century interest in Byzantium, Fry and Bell each crafted an ahistorical idea of Byzantium. The Bloomsbury critics’ highly subjective definitions of Byzantine art and the Byzantine era allowed both Fry and Bell to project onto Byzantium qualities that aligned with their own intellectual interests. My dissertation uses these varied characterizations of Byzantium to reinterpret both authors’ writings on Modern art and subsequently to challenge canonical understanding of Western aesthetic Modernism. For instance, in my analysis of Fry’s and Bell’s idea of Byzantine art, I point to parallel qualities the critics’ valued in Modern pieces; and suggest that they used their concept of Byzantium to define a more secular, universalized spiritual conception of art as an alternative and counterpart to mainstream religions. I also explain how the critics relied on their definition of Byzantium to each advocate for non-Western art’s aesthetic value, and I demonstrate how the authors utilized their characterization of Byzantine art to contest the precedent of both John Ruskin and establishment, Western art history. This dissertation unravels the myriad personal, intellectual, and contextual circumstances which led to Fry’s and Bell’s interpretation of Byzantine art, and, as a result, illustrates how art-world politics and world politics of the late-nineteenth and early-twentieth centuries impacted the writing of formative texts in Western Modern art